Η φωτογραφία, μαζί με τη λεζάντα της, δημοσιεύτηκε στον τόμο «Εμφύλιος Πόλεμος. 60 χρόνια από τη λήξη του», που εξέδωσε επετειακά η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (29/8/09). Μαζί με άλλες, εικονογραφούσε εκτενές κείμενο του Βασίλη Καλαμαρά, με τίτλο «Μελάνι από αίμα. Διανοούμενοι και λογοτέχνες απέναντι στον Εμφύλιο». Στις 28 Σεπτεμβρίου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα μια μάλλον θυμωμένη επιστολή του Ακαδημαϊκού Θανάση Βαλτινού, στην οποία επισημαίνονται “λαθροχειρίες“ του συντάκτη. Σχετικά με τη φωτογραφία παρατηρεί: «Αλλά οι λαθροχειρίες δεν σταματούν εδώ. Το άρθρο συνοδεύουν πολλές φωτογραφίες συγγραφέων κυρίως, για τους οποίους γίνεται κάποια μνεία σ’ αυτό. Ανάμεσά τους και χωρίς κανένα λόγο, υπάρχει πορτρέτο του γνωστού Ιταλού μελετητή της νεοελληνικής λογοτεχνίας Μάριο Βίτι. Χωρίς κανένα λόγο;»
Στη συνέχεια, αντιγράφει τη λεζάντα και παραθέτει το απόσπασμα από την «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του Βίττι, όπου γίνεται αναφορά στο επίμαχο βιβλίο του, το «Ορθοκωστά». Για να καταλήξει με το ερώτημα κατά πόσο αυτές οι “λαθροχειρίες” “οφείλονται σε αναγνωστική-αντιληπτική ανεπάρκεια του συντάκτη ή πρόκειται για μια εσκεμμένη διαστρέβλωση”.
Η αγανάκτηση φαίνεται πως θολώνει και το θρυλούμενο ως διαυγές πνεύμα ενός Ακαδημαϊκού. Και μάλιστα, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην αναγνωρίζει την όμορφη κοψιά του Οδυσσέα Ελύτη. Πάντως, για την ιστορία, εκείνο το πρωινό, στο Παρίσι του 1951, ο Βίττι βρισκόταν πίσω από το φωτογραφικό φακό και όχι αυτάρεσκα έμπροσθέν του. Μάλιστα, την ακριβή ταυτότητα της φωτογραφίας ο Βίττι τη συμπληρώνει στο φωτογραφικό του λεύκωμα («Γραφείο με θέα. Φωτογραφίες 1948-1981») με το επεξηγηματικό λογοπαίγνιο: «Τον έστησα για να τον φωτογραφίσω δίπλα στον κλοσάρ χάριν του “Ελύτης/αλήτης”.»
Αναδημοσιεύουμε την φωτογραφία, όχι μόνο προς αποκατάσταση του εικονιζόμενου προσώπου και του φωτογράφου, αλλά και επετειακά. Υπενθυμίζουμε, λοιπόν, ότι στις 18 Οκτωβρίου συμπληρώνονται δυο δεκαετίες από την ανακοίνωση της απονομής του βραβείου Νόμπελ στον Ελύτη. Άντε μήπως και τριτώσει, αλλά στην πεζογραφία αυτή τη φορά, χωρίς εμπάθειες και με καθαρότητα πνεύματος.
Στη συνέχεια, αντιγράφει τη λεζάντα και παραθέτει το απόσπασμα από την «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του Βίττι, όπου γίνεται αναφορά στο επίμαχο βιβλίο του, το «Ορθοκωστά». Για να καταλήξει με το ερώτημα κατά πόσο αυτές οι “λαθροχειρίες” “οφείλονται σε αναγνωστική-αντιληπτική ανεπάρκεια του συντάκτη ή πρόκειται για μια εσκεμμένη διαστρέβλωση”.
Η αγανάκτηση φαίνεται πως θολώνει και το θρυλούμενο ως διαυγές πνεύμα ενός Ακαδημαϊκού. Και μάλιστα, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην αναγνωρίζει την όμορφη κοψιά του Οδυσσέα Ελύτη. Πάντως, για την ιστορία, εκείνο το πρωινό, στο Παρίσι του 1951, ο Βίττι βρισκόταν πίσω από το φωτογραφικό φακό και όχι αυτάρεσκα έμπροσθέν του. Μάλιστα, την ακριβή ταυτότητα της φωτογραφίας ο Βίττι τη συμπληρώνει στο φωτογραφικό του λεύκωμα («Γραφείο με θέα. Φωτογραφίες 1948-1981») με το επεξηγηματικό λογοπαίγνιο: «Τον έστησα για να τον φωτογραφίσω δίπλα στον κλοσάρ χάριν του “Ελύτης/αλήτης”.»
Αναδημοσιεύουμε την φωτογραφία, όχι μόνο προς αποκατάσταση του εικονιζόμενου προσώπου και του φωτογράφου, αλλά και επετειακά. Υπενθυμίζουμε, λοιπόν, ότι στις 18 Οκτωβρίου συμπληρώνονται δυο δεκαετίες από την ανακοίνωση της απονομής του βραβείου Νόμπελ στον Ελύτη. Άντε μήπως και τριτώσει, αλλά στην πεζογραφία αυτή τη φορά, χωρίς εμπάθειες και με καθαρότητα πνεύματος.
Π. Κ.