Γραμματοκιβώτιο

Το κεί­με­νό μας της προ­πε­ρα­σμέ­νης Κυ­ρια­κής («Για­τί σιω­πώ...») φαί­νε­ται πως προ­κά­λε­σε αρ­κε­τές και ποι­κί­λες α­ντι­δρά­σεις, αν κρί­νου­με α­πό τις ε­πι­στο­λές και τα η­λε­κ­τρο­νι­κά μη­νύ­μα­τα που λά­βα­με. Ωστό­σο, δεν θα εν­δώ­σου­με στον πει­ρα­σμό να α­πα­ντή­σου­με, με ε­ξαί­ρε­ση μια πε­ρί­πτω­ση, ό­που έ­γι­νε α­δι­καιο­λό­γη­τη πα­ρα­νά­γνω­ση του κει­μέ­νου. Ο κα­θη­γη­τής κ. Νά­σος Βα­γε­νάς, σε ε­πι­στο­λή του, μας προ­σά­πτει ό­τι τον πα­ρου­σιά­ζου­με ως συγ­γρα­φέα του δη­μο­σιεύ­μα­τος στη ΝΕ­Α Ε­ΣΤΙΑ (Βά­γιος Λα­γε­νάς «Το σκλη­ρό πε­πρω­μέ­νο της “ευ­γε­νι­κής δέ­σποι­νας ποίη­σης” Φι­λη­σίας Στά­θη, το με­τα­μο­ντέρ­νο έ­τος 2009», τχ. 1826, Οκτώ­βριος 2009, σελ. 605-636), το ο­ποίο στά­θη­κε αι­τία του δι­κού μας ε­κτε­νούς σχο­λια­σμού στην Ε­ΠΟ­ΧΗ.
Διευ­κρι­νί­ζου­με ό­τι σε κα­νέ­να ση­μείο του κει­μέ­νου - πράγ­μα που εύ­κο­λα ε­λέγ­χε­ται - ο κ. Ν. Βα­γε­νάς δεν α­να­φέ­ρε­ται - ού­τε καν ως υ­παι­νιγ­μός - ως συγ­γρα­φέ­ας του εν λό­γω δη­μο­σιεύ­μα­τος στη ΝΕ­Α Ε­ΣΤΙΑ. Μέ­νου­με με την α­πο­ρία, τι μπο­ρεί να τον ώ­θη­σε σε έ­να πα­ρό­μοιο συ­μπέ­ρα­σμα. Απο­φεύ­γου­με τη δη­μο­σίευ­ση της ε­πι­στο­λής του, ό­χι λό­γω των δυ­σά­ρε­στων α­να­φο­ρών στο ά­το­μό μας, αλ­λά για­τί α­πο­κα­λύ­πτει στοι­χεία για τον συγ­γρα­φέα του δη­μο­σιεύ­μα­τος στη ΝΕ­Α Ε­ΣΤΙΑ, για τα ο­ποία δεν γνω­ρί­ζου­με εάν ε­πι­θυ­μεί την δη­μο­σιο­ποίη­σή τους. Όσο για την έλ­λει­ψη χιού­μο­ρ, την ο­ποία μας κα­τα­λο­γί­ζει, με­τά την ε­πι­στο­λή του μας γεν­νιέ­ται το ε­ρώ­τη­μα κα­τά πό­σο ο ί­διος δια­θέ­τει στοι­χειώ­δη αί­σθη­ση χιού­μορ. Επί­σης, το να α­ντι­κρού­σου­με τα πε­ρί “ά­κρι­της, ά­δι­κης και προ­σβλη­τι­κής ε­πί­θε­σης” ε­να­ντίον του, θα ή­ταν σαν να πα­ρα­δε­χό­μα­σταν ό­τι έ­χουν κά­ποια υ­πό­στα­ση. Ας μεί­νουν, λοι­πόν, α­σχο­λία­στα.

Μ.Θ.