Οι φυλές των πρωτοεμφανιζόμενων

Εδώ και δε­κα­πέ­ντε πε­ρί­που χρό­νια άρ­χι­σε να εκ­δη­λώ­νε­ται έ­ντο­νο εν­δια­φέ­ρον για τους πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νους συγ­γρα­φείς. Ήρθε ως συ­να­κό­λου­θο της προ­σπά­θειας, που γι­νό­ταν τό­τε, α­νά­δει­ξης και προώ­θη­σης της ελ­λη­νι­κής λο­γο­τε­χνίας. Στον πα­κτω­λό των εξ Εσπε­ρίας ερ­χό­με­νων χρη­μά­των, ή­ταν και τα κον­δύ­λια για τον πο­λι­τι­σμό και τους ε­πι­μέ­ρους το­μείς του, των ο­ποίων η α­πορ­ρό­φη­ση, του­λά­χι­στον κα­τά τρό­πο ε­ποι­κο­δο­μη­τι­κό, α­πο­τέ­λε­σε α­νέ­κα­θεν πρό­βλη­μα. Στο χώ­ρο του βι­βλίου, το βα­σι­κό α­πό­κτη­μα ή­ταν το Εθνι­κό Κέ­ντρο Βι­βλίου (Ε.ΚΕ.ΒΙ.), που κα­τόρ­θω­σε να α­πορ­ρο­φή­σει με το πα­ρα­πά­νω κον­δύ­λια και να ξε­πε­ρά­σει σε μέ­γε­θος α­ντί­στοι­χα άλ­λων ευ­ρω­παϊκών χω­ρών, πλη­θυ­σμια­κά πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρων. Η προ­σφο­ρά του, ό­μως, πε­ριο­ρί­στη­κε στα αρ­χι­κά φι­λό­δο­ξα σχέ­δια και η­μι­τε­λή προ­γράμ­μα­τα, που ά­φη­σαν, εις α­νά­μνη­ση, ντά­νες α­πό φυλ­λά­δια και βι­βλιά­ρια. Ίσως, αν εί­χε θε­σπι­στεί ι­σό­βιος διευ­θυ­ντής, η Μυρ­σί­νη Ζορ­μπά να εί­χε κα­τα­φέ­ρει να υ­λο­ποιή­σει το στό­χο ε­νός ευ­ρω­παϊκών α­παι­τή­σεων Κέ­ντρο Βι­βλίου. Ο διά­δο­χός της, πά­ντως, αρ­κέ­στη­κε να α­κυ­ρώ­σει ό­σα εί­χαν γί­νει ε­πί των η­με­ρών της, φρο­ντί­ζο­ντας πε­ρισ­σό­τε­ρο για την προ­σω­πι­κή του προ­βο­λή. Ακό­μη κα­λύ­τε­ρα θα ή­ταν να εί­χε προ­βλε­φθεί ι­σό­βιος διευ­θυ­ντής ελ­λη­νι­κής κα­τα­γω­γής. Μπο­ρεί κά­τι τέ­τοιο να α­κού­γε­ται ρα­τσι­στι­κό στη ση­με­ρι­νή πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κή κοι­νό­τη­τα, αλ­λά έ­τσι θα εί­χε α­πο­φευχ­θεί η γαλ­λίς διευ­θύ­ντρια, που α­κο­λού­θη­σε και μά­λι­στα μα­κρο­η­με­ρεύει. Εί­ναι κι αυ­τό μια ελ­λη­νι­κή πα­τέ­ντα. Όσο λι­γό­τε­ρο κα­τάλ­λη­λος εί­ναι κά­ποιος για μια θέ­ση, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο πα­ρα­μέ­νει σε αυ­τήν. Στο μό­νο που διέ­πρε­ψε η εν λό­γω κυ­ρία, εί­ναι ο μι­μη­τι­σμός ξέ­νων προ­τύ­πων, μη λαμ­βά­νο­ντας κα­θό­λου υ­πό­ψη τις ι­διαι­τε­ρό­τη­τες του γη­γε­νούς προϊό­ντος. Μάλ­λον α­κρι­βέ­στε­ρα, μη α­να­γνω­ρί­ζο­ντας το ελ­λη­νι­κό βι­βλίο ως δια­φο­ρε­τι­κή ο­ντό­τη­τα και ε­πι­δει­κνύο­ντας σνο­μπι­σμό στο πλα­σά­ρι­σμά του.

Υπουρ­γι­κή πρω­το­βου­λία

Όσο, πά­ντως, α­φο­ρά τους πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νους συγ­γρα­φείς, το Ε.ΚΕ.ΒΙ. μό­λις ε­φέ­τος φαί­νε­ται να τους θυ­μή­θη­κε εκ νέ­ου. Αυ­τή τη φο­ρά, ό­μως, την πρω­το­βου­λία την διεκ­δι­κεί ο ί­διος ο Υπουρ­γός. Δε­δο­μέ­νου ό­τι, ό­πως γρά­φε­ται, δεν διεκ­δι­κεί κα­μία άλ­λη πρω­το­βου­λία στο χώ­ρο του πο­λι­τι­σμού, θα πρέ­πει να τον πι­στέ­ψου­με. Τώ­ρα, βε­βαίως, και ο Υπουρ­γός, καί­τοι αυ­τός ελ­λη­νι­κής κα­τα­γω­γής, αν κρί­νου­με α­πό το εί­δος των πρω­το­βου­λιών που έ­λα­βε, δεν μοιά­ζει να έ­χει και πο­λύ γνώ­ση των ι­διαι­τε­ρο­τή­των της ελ­λη­νι­κής λο­γο­τε­χνίας. Φε­στι­βάλ νέων συγ­γρα­φέων και βρα­βείο πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νου συγ­γρα­φέα, με ό­ριο η­λι­κίας, εί­ναι πρω­το­βου­λίες τό­σο αλ­λό­τριες προς τα κα­θ’ η­μάς, ό­σο και ε­κεί­νο το τρα­γε­λα­φι­κό Βρα­βείο Ανα­γνω­στών της γαλ­λί­δος διευ­θύ­ντριας, που το μό­νο που ά­φη­σε εί­ναι τον ε­ξευ­τε­λι­σμό δυο τριών κα­λών συγ­γρα­φέων, οι ο­ποίοι κα­τέ­φυ­γαν σε πο­τα­πά μέ­σα για να το α­πο­κτή­σουν. Μπο­ρεί στις Η.Π.Α., για πα­ρά­δειγ­μα, που σπού­δα­σε ο Υπουρ­γός μας, οι νέ­οι, που δεν εί­ναι των 400 ευ­ρώ αλ­λά των 400 λέ­ξεων, να κα­τα­φέρ­νουν στην ο­χλα­γω­γία των Φε­στι­βάλ να γρά­φουν ι­στο­ρίες και ποιή­μα­τα. Μπο­ρεί α­κό­μη η πνευ­μα­τι­κή δη­μιουρ­γία, με τον τε­χνο­κρα­τι­κό τρό­πο που γί­νε­ται α­ντι­λη­πτή, να ε­πι­δέ­χε­ται ό­ριο η­λι­κίας. Πά­ντως, στα ε­δώ Φε­στι­βάλ συ­νή­θως μό­νο ξε­φα­ντώ­νου­με, ε­νώ ό­ριο η­λι­κίας εί­θι­σται να προ­βλέ­πε­ται μό­νο για μειω­μέ­νες τι­μές σε συ­γκοι­νω­νίες και θεά­μα­τα.

Στο εκ­δο­τι­κό πε­δίο

Αντι­θέ­τως, το θέ­μα των πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νων α­πα­σχό­λη­σε εξ αρ­χής τους εκ­δό­τες, ε­νώ, ως συ­νέ­χεια μιας ά­τυ­πης α­λυ­σί­δας, κα­τα­πιά­στη­καν με την προ­βο­λή τους και οι δη­μο­σιο­γρα­φού­ντες βι­βλιο­πα­ρου­σια­στές. Εδώ, το ό­ριο η­λι­κίας τέ­θη­κε άρ­ρη­τα και ή­ταν μέ­σα στα α­να­με­νό­με­να, ως μέ­ρος του κα­τά πι­στή μί­μη­ση καλ­λιερ­γού­με­νου σταρ­σύ­στεμ. Με τι ί­ματζ να προω­θη­θεί έ­νας πε­νη­ντά­ρης! Κι αν εί­ναι ά­ντρας, ό­λο και κά­τι γί­νε­ται, δε­δο­μέ­νης και της πα­ρα­δο­σια­κής αί­γλης των γκρί­ζων κρο­τά­φων. Αν πρό­κει­ται, ό­μως, για γυ­ναί­κα, μό­νο με α­πό­κρυ­ψη και ρε­του­σα­ρι­σμέ­νες φω­το­γρα­φίες μπο­ρεί να γί­νει κά­ποια προ­σπά­θεια. Ας μην λη­σμο­νού­με, ό­τι η ι­σχύς της ει­κό­νας στις νεό­τε­ρες γε­νιές εί­ναι υ­περ­βο­λι­κά ά­νι­ση έ­να­ντι του γρα­πτού λό­γου.

Το εν­δια­φέ­ρον εί­ναι ό­τι τα βι­βλία των πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νων, α­κρι­βώς ε­πει­δή α­να­κα­τεύο­νται οι εκ­δό­τες, φθά­νουν στον Τύ­πο ή­δη κλα­σα­ρι­σμέ­να. Άλλος ο πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νος του με­γά­λου εκ­δό­τη κι άλ­λος του μι­κρού. Το βι­βλίο του πρώ­του δια­θέ­τει ε­κεί­να τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, που ευ­νοούν την ε­ξέ­λι­ξή του μέ­χρι και σε ευ­πώ­λη­το. Αυ­τό το δια­πι­στώ­νει το αι­σθη­τή­ριο, που δια­θέ­τουν οι έ­να­ντι οι­κο­νο­μι­κού α­ντι­τί­μου α­να­γνώ­στες, ό­πως α­πο­κα­λού­νται, του με­γά­λου εκ­δό­τη. Πρό­κει­ται για ευαί­σθη­τες κε­ραίες, που ε­ντο­πί­ζουν α­μέ­σως τις α­νε­πι­θύ­μη­τες λο­γο­τε­χνι­κές ι­διό­τη­τες. Γι’ αυ­τό και α­πό τα ξα­κρί­διά τους, συ­χνά προ­κύ­πτει ο πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νος του μι­κρού εκ­δό­τη. Προ­σο­χή, ό­μως, για­τί σε μι­κρά σύ­νο­λα, ό­πως αυ­τά του γη­γε­νούς εκ­δο­τι­κού χώ­ρου, οι γε­νι­κεύ­σεις εί­ναι ε­πι­σφα­λείς. Οι μι­κροί εκ­δό­τες μπο­ρεί να έ­χουν ως κοι­νό πα­ρο­νο­μα­στή τον πε­ριο­ρι­σμέ­νο ε­τη­σίως α­ριθ­μό βι­βλίων, αλ­λά δια­φέ­ρουν με­τα­ξύ τους πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τους με­γά­λους. Τα τε­λευ­ταία χρό­νια, έ­χουν εμ­φα­νι­στεί ο­ρι­σμέ­νοι, που προ­βάλ­λουν προ­φίλ δια­νοού­με­νου, με φι­λο­δο­ξίες, του­λά­χι­στον φαι­νο­με­νι­κά, πέ­ραν του ε­μπο­ρι­κού ο­φέ­λους. Απόρ­ροια αυ­τού, οι πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νοι των εν λό­γω εκ­δο­τών να σχη­μα­τί­ζουν δια­κρι­τές ο­μά­δες. Όλως ι­διαί­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση α­πο­τε­λούν τα πρω­τά­κια των εκ­δό­σεων Πό­λις. Μά­λι­στα, χά­ρις στις ε­πι­τυ­χίες τους, πολ­λοί ε­πί­δο­ξοι συγ­γρα­φείς βά­ζουν τον συ­γκε­κρι­μέ­νο εκ­δο­τι­κό οί­κο πρώ­το στη λί­στα των προ­τι­μή­σεών τους, πριν και α­πό τους με­γά­λους εκ­δό­τες. Το το­πίο, ω­στό­σο, των πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νων το συ­σκο­τί­ζουν κά­ποιοι μι­κροί εκ­δό­τες, που α­πο­δέ­χο­νται και τις έ­να­ντι χρη­μα­τι­κού πο­σού εκ­δό­σεις. Αυ­τό κα­θ’ αυ­τό δεν θα ή­ταν με­μπτό, αν δεν α­πο­κρυ­βό­ταν. Άλλω­στε, το ι­δίοις α­να­λώ­μα­σιν συ­νη­θι­ζό­ταν α­νέ­κα­θεν στην λο­γο­τε­χνία. Στις ση­με­ρι­νές, ό­μως, συν­θή­κες, τη­ρεί­ται μυ­στι­κό­τη­τα και ε­πι­προ­σθέ­τως, οι εκ­δό­τες, ως κα­λοί ε­παγ­γελ­μα­τίες, φρο­ντί­ζουν για την ευ­με­νή υ­πο­δο­χή αυ­τών των “πλη­ρω­μέ­νω­ν” βι­βλίων, τα ο­ποία, κα­μιά φο­ρά, φτά­νουν να α­πο­σπούν μέ­χρι και βρα­βεύ­σεις.

Τα βρα­βεία

Σκο­πός των βρα­βεύ­σεων πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νων συγ­γρα­φέων εί­ναι να γί­νει έ­να δεύ­τε­ρο ξε­διά­λεγ­μα της ή­ρας α­πό το στά­ρι, με­τά α­πό ε­κεί­νο του εκ­δό­τη. Σε ό­λες, γε­νι­κώς, τις βρα­βεύ­σεις, οι ε­ξω­γε­νείς α­να­μί­ξεις στο έρ­γο της κρι­τι­κής ε­πι­τρο­πής προ­κα­λούν σύγ­χυ­ση. Αυ­τή, ω­στό­σο, με­γε­θύ­νε­ται στην πε­ρί­πτω­ση των πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νων, που το συγ­γρα­φι­κό τους στίγ­μα δεν έ­χει α­κό­μη ε­παρ­κώς κα­τα­γρα­φεί. Αρχι­κά, οι βρα­βεύ­σεις πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νων γί­νο­νταν α­πό βι­βλιο­πα­ρου­σια­στές, που εί­χαν κά­ποια συ­νο­λι­κή ει­κό­να των υ­πο­ψή­φιων βι­βλίων και προ­κρί­ναν με λο­γο­τε­χνι­κά μέ­τρα α­ξιο­λό­γη­σης, χω­ρίς δια­βου­λεύ­σεις. Έτσι, του­λά­χι­στον εί­χαν ξε­κι­νή­σει στον πε­ριο­δι­κό Τύ­πο. Το πρώ­το βρα­βείο πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νου ή­ταν του πε­ριο­δι­κού «Δια­βά­ζω», ι­δέα του Ηρα­κλή Πα­πα­λέ­ξη. Στην πο­ρεία, προέ­κυ­ψαν κι άλ­λα βρα­βεία α­πό πε­ριο­δι­κά, εκ­δο­τι­κούς οί­κους και άλ­λους ι­διω­τι­κούς φο­ρείς, μέ­χρι πέ­ρυ­σι, που, δε­κα­πέ­ντε χρό­νια με­τά τη θέ­σπι­ση του πρώ­του βρα­βείου, θε­σπί­στη­κε και κρα­τι­κό βρα­βείο πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νου με α­κρι­βές ό­ριο η­λι­κίας. Το πρώ­το δείγ­μα γρα­φής, που έ­δω­σε η α­να­νεω­μέ­νη Κρι­τι­κή Επι­τρο­πή για το εν λό­γω νεό­κο­πο βρα­βείο, δεί­χνει ό­τι ε­πι­κρά­τη­σε σύ­νε­ση. Προς α­πο­φυ­γή του ρί­σκου, προ ε­νός συ­νό­λου υ­πο­ψη­φίων α­σα­φώς δια­γε­γραμ­μέ­νου, προ­τι­μή­θη­κε η σο­λο­μώ­ντεια λύ­ση του μοι­ρά­σμα­τος του βρα­βείου σε έ­ναν ποιη­τή και έ­ναν πε­ζο­γρά­φο. Αμφό­τε­ροι τριά­ντα ε­τών και ή­δη βρα­βευ­μέ­νοι με άλ­λα βρα­βεία για πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νους. Με άλ­λα λό­για, α­σφα­λής ή κα­θό­λου α­βα­σά­νι­στη λύ­ση ε­πί του συ­νό­λου.

Δια­φο­ρε­τι­κή πε­ρί­πτω­ση στις δια­κρί­σεις πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νων συγ­γρα­φέων α­πο­τε­λεί ο δια­γω­νι­σμός διη­γή­μα­τος, «HOTEL-Ένοι­κοι γρα­φής», των εκ­δό­σεων Πα­τά­κη, ι­δέα του Μι­σέλ Φάϊς. Εί­ναι μια συ­στη­μα­τι­κή εκ­δο­τι­κή προ­σπά­θεια για την προώ­θη­ση νέων συγ­γρα­φέων, που ξε­κί­νη­σε το 2006 με ε­τή­σιους θε­μα­τι­κούς δια­γω­νι­σμούς. Εκτός α­πό τον συγ­γρα­φέα του διη­γή­μα­τος, που βρα­βεύε­ται, α­να­κοι­νώ­νε­ται και βρα­χεία λί­στα, με κυ­μαι­νό­με­νο α­ριθ­μό ε­πι­λα­χό­ντων, γύ­ρω στους δέ­κα. Από αυ­τούς τους ε­τή­σιους δια­γω­νι­σμούς προ­κύ­πτει μια αν­θο­λο­γία διη­γη­μά­των, που α­παρ­τί­ζε­ται α­πό το βρα­βευ­μέ­νο διή­γη­μα και πέ­ντε α­πό τα κα­τα­χω­ρού­με­να στην βρα­χεία λί­στα, ε­νώ προ­στί­θε­νται και διη­γή­μα­τα γνω­στών πε­ζο­γρά­φων και ε­νός α­πό τους πα­λαιό­τε­ρα βρα­βευ­μέ­νους, που συμ­με­τέ­χουν ως μέ­λη της κρι­τι­κής ε­πι­τρο­πής. Εκτός α­πό την αν­θο­λο­γία, εκ­δί­δο­νται και συλ­λο­γές διη­γη­μά­των των δια­κρι­θέ­ντων, ό­που στο ξά­κρι­σμά τους και την κρι­τι­κή ε­πι­τρο­πή συμ­με­τέ­χει η Άννα Πα­τά­κη.

Σχο­λές συγ­γρα­φέων

Ωστό­σο, στις συ­ζη­τή­σεις που γί­νο­νται γύ­ρω α­πό τους πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νους τα τε­λευ­ταία χρό­νια, κυ­ριαρ­χούν οι Σχο­λές Δη­μιουρ­γι­κής Γρα­φής. Ένας θε­σμός, που ήρ­θε μεν με κα­θυ­στέ­ρη­ση εξ Αμε­ρι­κής, αλ­λά τον ο­ποίο α­γκά­λια­σε εν­θου­σιω­δώς το πα­νελ­λή­νιον. Ει­ση­γη­τής θεω­ρεί­ται ο Στρα­τής Χα­βια­ράς, ο ο­ποίος και α­νέ­λα­βε διευ­θυ­ντής της πρώ­της Σχο­λής, που ά­νοι­ξε τις πύ­λες της το 2005 υ­πό τη σκέ­πη του Ε.ΚΕ.ΒΙ. Ο θε­σμός συ­ζη­τή­θη­κε, βρή­κε φα­να­τι­κούς υ­πο­στη­ρι­κτές, ε­ξα­σφά­λι­σε γνω­στά ο­νό­μα­τα ως δι­δά­σκο­ντες, μέ­χρι και α­κα­δη­μαϊκούς. Κυ­ρίως βρή­κε μα­θη­τές. Όλο και συ­χνό­τε­ρα, πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νοι συγ­γρα­φείς α­να­φέ­ρουν στα βιο­γρα­φι­κά τους, εν μέ­σω δι­πλω­μά­των και δι­δα­κτο­ρι­κών, φοί­τη­ση σε κά­ποια Σχο­λή Δη­μιουρ­γι­κής Γρα­φής. Μά­λι­στα, ό­πως συμ­βαί­νει με τους σπου­δα­στές της Σχο­λής Κα­λών Τε­χνών, ό­που α­να­φέ­ρε­ται ει­δι­κό­τε­ρα και το Εργα­στή­ριο γνω­στού ζω­γρά­φου-κα­θη­γη­τή στο ο­ποίο μα­θή­τευ­σαν, οι πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νοι α­να­φέ­ρουν την μα­θη­τεία τους στον άλ­φα ή βή­τα γνω­στό συγ­γρα­φέα, ο ο­ποίος, καί­τοι ο ί­διος αυ­το­δί­δα­κτος, κα­τόρ­θω­σε να α­πο­κτή­σει αί­γλη με­γά­λου δά­σκα­λου.

Σή­με­ρα, ο α­κρι­βής α­ριθ­μός των εν λό­γω Σχο­λών μο­νί­μως λαν­θά­νει. Νέες α­νοί­γουν, πα­λαιές κλεί­νουν, ε­νώ υ­πάρ­χουν και ο­ρι­σμέ­νες, που βρί­σκο­νται για έ­να διά­στη­μα εν υ­πνώ­σει. Πλη­θαί­νουν, πά­ντως, και αρ­χί­ζει να ση­μειώ­νε­ται έλ­λει­ψη δι­δα­σκό­ντων. Στις και­νού­ριες Σχο­λές, βρί­σκεις κα­μιά φο­ρά και συγ­γρα­φείς, που θα έ­πρε­πε να κα­θί­σουν, α­ντί στο έ­δρα­νο του δι­δά­σκο­ντος, στο θρα­νίο του δι­δα­σκό­με­νου. Αυ­τό, βε­βαίως, μό­νο εάν συμ­με­ρί­ζε­ται κα­νείς την ά­πο­ψη, ό­τι η συγ­γρα­φή δι­δά­σκε­ται. Αλή­θεια, τι ω­ραία που θά­ταν! Ένας φι­λο­μα­θής και προ­κομ­μέ­νος τον έ­να χρό­νο να μα­θαί­νει μυ­θι­στο­ριο­γρα­φία, τον άλ­λο να α­σκεί­ται στη νου­βέ­λα, τον πα­ράλ­λο στην διη­γη­μα­το­γρα­φία. Μέ­χρι και ποιη­τής μπο­ρεί να γί­νει, αν το τρα­βά­ει η ό­ρε­ξή του. Μά­λι­στα, ό­λα αυ­τά, με τις ί­διες ώ­ρες και τα ί­δια δί­δακ­τρα, που ση­μαί­νει ό­τι οι ει­δή­μο­νες τα α­να­γνω­ρί­ζουν ως εγ­χει­ρή­μα­τα της ί­διας δυ­σκο­λίας. Απο­ρού­με, μό­νο, πώς α­κό­μη δεν προέ­κυ­ψε ε­ξει­δι­κευ­μέ­νη μα­θη­τεία στη συγ­γρα­φή μπε­στ σέ­λερ. Για­τί, για πα­ρά­δειγ­μα, δί­πλα στην αί­θου­σα του Γιώρ­γη Για­τρο­μα­νω­λά­κη, που δι­δά­σκει μυ­θι­στό­ρη­μα σε μια εκ των Σχο­λών, να μην δι­δά­σκει η Πα­σχα­λία Τραυ­λού το μπε­στ σέ­λε­ρ; Την γκε­το­ποίη­ση της λε­γό­με­νης, κα­τά πα­ρα­βία­ση του πο­λι­τι­κά ορ­θού, πα­ρα­λο­γο­τε­χνίας φαί­νε­ται να προ­τί­θε­ται να κα­ταρ­γή­σει πρώ­τη η Εται­ρεία Συγ­γρα­φέων. Αδιά­φο­ρο αν οι ι­δρυ­τές της εί­χαν υ­ψη­λά στά­νταρ και την εί­χαν ο­ρα­μα­τι­στεί ως νη­σί­δα λο­γο­τε­χνών. Ανα­φέ­ρα­με, δί­κην πα­ρα­δείγ­μα­τος, τον Για­τρο­μα­νω­λά­κη, για­τί αυ­τός και ο Θα­νά­σης Βαλ­τι­νός εί­ναι οι μό­νοι α­πό τους δι­δά­σκο­ντες, που υ­πέ­γρα­ψαν το ι­δρυ­τι­κό της Εται­ρείας την 2α Ιου­λίου του 1981. Όσο για την Τραυ­λού, συ­μπτω­μα­τι­κά συ­ντο­πί­τισ­σα του Ακα­δη­μαϊκού μας, εί­ναι η πρώ­τη της ο­μά­δας των α­πο­κα­λού­με­νων πα­ρα­λο­γο­τε­χνών, που προ­τά­θη­κε ως μέ­λος της Εται­ρείας και ό­πως α­κού­γε­ται, η υ­πο­ψη­φιό­τη­τά της α­ντι­με­τω­πί­ζε­ται ευ­με­νώς ό­χι μό­νο α­πό τα νεό­τε­ρα μέ­λη, αλ­λά και α­πό τους πρε­σβύ­τε­ρους.

Τώ­ρα, με το οι­κο­νο­μι­κό στέ­γνω­μα, εάν θα εμ­φα­νι­στεί ή ό­χι α­πο­πλη­θω­ρι­στι­κή τά­ση σε σχο­λές, βρα­βεύ­σεις και φε­στι­βά­λ, ου­δείς μπο­ρεί να προ­βλέ­ψει. Ού­τε, βε­βαίως, μπο­ρεί κα­νείς να προ­βλέ­ψει, πό­σο κα­τα­στρο­φι­κή θα εί­ναι αυ­τή για τα κά­θε εί­δους και φυ­λής πρω­τά­κια.

Μ. Θεοδοσοπούλου

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η Εποχή" στις 19/2/2012