«Εντευκτήριο» Τεύχος 91 Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2010 Θεσσαλονίκη

Το και­νού­ριο τεύ­χος του πε­ριο­δι­κού α­νοί­γει με δυο ε­ξαι­ρε­τι­κά πε­ζά: του Γιώρ­γου Σκα­μπαρ­δώ­νη και του Δια­μα­ντή Αξιώ­τη. Συ­νε­χί­ζει με άλ­λα εν­δια­φέ­ρο­ντα πε­ζά και ποιή­μα­τα. Με­τά έρ­χο­νται οι “σε­λί­δες για τον Αντώ­νη Φω­στιέ­ρη”. Τρία α­νέκ­δο­τα ποιή­μα­τά του και τα κεί­με­να των Αλ. Ζή­ρα, Κ. Γεωρ­γου­σό­που­λου, Σ. Σό­ρο­γκα, Γ. Βαρ­βέ­ρη και Θ. Νιάρ­χου. Με κα­τα­γω­γή α­πό την Αμορ­γό ο Φω­στιέ­ρης, ε­ξέ­δω­σε δε­κα­ο­κτα­ε­τής την πρώ­τη του συλ­λο­γή «Το με­γά­λο τα­ξί­δι» και την έ­στει­λε, με­τα­ξύ άλ­λων, στον Τ. Κ. Πα­πα­τσώ­νη και τον Πα­να­γιώ­τη Κα­νελ­λό­που­λο και ε­κεί­νοι του α­πά­ντη­σαν. Πρώ­τος ο Πα­πα­τσώ­νης, την 1η Σε­πτεμ­βρίου 1971 και με­τά, ο Κα­νελ­λό­που­λος, στις 7 Νο­εμ­βρίου 1971. Οι ε­πι­στο­λές α­να­δη­μο­σιεύο­νται στο α­φιέ­ρω­μα. Η ε­πι­στο­λή του Πα­πα­τσώ­νη κα­τα­λή­γει:

«...Τρεις-τέσ­σε­ρις δε­κά­δες χρό­νια πριν α­π’ τη γε­νιά σας, το Τα­ξί­δι έ­κλει­νε μέ­σα του την Ιδέα του αυ­τό­χρη­μα Ωραίου, ή­ταν Σκο­πός της υ­πέ­ρο­χης ζωής: navigare necesse est, vivere non est necesse.
Το πώς άλ­λα­ξαν ρα­γδαία οι και­ροί ξε­χω­ρί­ζει στο δι­κό σας Τα­ξί­δι. Έγι­νε τε­ρα­τώ­δες, του ’μει­νε η α­γω­νία μό­νο πο­λι­κών ε­ρη­μώ­σεων. Κι αυ­τό το Σι­σύ­φειο χά­ος της δι­κής σας (της γε­νιάς σας) “πε­ρι­πο­λίας” σε ά­ξε­να πε­λά­γη το ζω­γρα­φί­ζε­τε τό­σο κα­λά! Lasciando ogni speranza…»
Του Κα­νελ­λό­που­λου ξε­κι­νά­ει:
«Αγα­πη­τέ κύ­ριε Φω­στιέ­ρη,
Όταν πή­ρα στα χέ­ρια μου τη Συλ­λο­γή των ποιη­μά­των Σας, που εί­χα­τε την κα­λω­σύ­νη να μου προ­σφέ­ρε­τε, ο συ­σχε­τι­σμός του τίτ­λου της με την η­λι­κία Σας μ’ έ­κα­με να φο­βη­θώ. Να φο­βη­θώ, ό­τι τολ­μή­σα­τε κά­τι πο­λύ πα­ρα­πά­νω α­πό τις δυ­να­τό­τη­τές μιας τό­σο νε­α­ρής ψυ­χής. Πώς μπο­ρεί –εί­πα μέ­σα μου- έ­νας νέ­ος δε­κα­ο­χτώ χρο­νών να ’χει την ε­μπει­ρία του “Με­γά­λου Τα­ξι­διού”; Αφού, ό­μως, διά­βα­σα τα ποιή­μα­τά Σας, σκέ­φθη­κα ό­τι ό­ποιος δεν έ­χει την ε­μπει­ρία του “Με­γά­λου Τα­ξι­διού”, ό­ταν ξε­κι­νά­ει για τη Ζωή, δε θα την α­πο­κτή­σει πο­τέ! Ανα­πό­λη­σα και τα δι­κά μου νιά­τα. Δε­κα­εν­νιά ε­τών –στο 1921– εί­χα γρά­ψει έ­να ποίη­μα, που δυο α­πό τους 24 στί­χους του λέ­νε:
Με­σο­στρα­τίς το δρό­μο πή­ραν πί­σω!
...
Για­τί εί­χαν πά­ει να βρουν ό,τι δε βρή­καν...»
Με­τά τις δυο ε­πι­στο­λές, δη­μο­σιεύο­νται δυο κρι­τι­κές: του Τά­σου Λει­βα­δί­τη για την τέ­ταρ­τη στη σει­ρά συλ­λο­γή του Φω­στιέ­ρη, «Σκο­τει­νός έ­ρω­τας», του 1977, και της Μαρ­γα­ρί­τας Κα­ρα­πά­νου για την έ­κτη συλ­λο­γή του, «Το θα και το να του θα­νά­του», του 1987.
Επί­σης, στο τεύ­χος, πα­ρου­σιά­ζε­ται η 3η Διε­θνής Λο­γο­τε­χνι­κή Συ­νά­ντη­ση DASEIN 2010 και δη­μο­σιεύο­νται ποιή­μα­τα τριών α­πό τους συμ­με­τέ­χο­ντες. Ακο­λου­θούν σε­λί­δες για το θέ­α­τρο και τα ει­κα­στι­κά, το δε­κα­ε­ξα­σέ­λι­δο της CAMERA OBSCURA με τη δου­λειά της Γκλό­ρυς Ρο­ζά­κη και έ­να ε­κτε­νές τε­λευ­ταίο μέ­ρος με κρι­τι­κές και πα­ρου­σιά­σεις. Το τεύ­χος ει­κο­νο­γρα­φεί ο Σταύ­ρος Πα­να­γιω­τά­κης.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η Εποχή" στις 22/5/2011.